Luister naar de wetenschap om patiënten te helpen

Patrick Dewals

In 2021 herdenken we 100 jaar drugswetgeving in België. Het is geenszins een blijde viering waarmee men andere eeuwelingen celebreert. De Belgische drugswetgeving is al van bij aanvang doortrokken van onjuiste aannames ten aanzien van drugs en verwerpelijke discriminerende moralistische vooroordelen, die de onderdrukking van sociaal afwijkende gebruiken ten doel stelt. Sinds 1921 veroorzaakt de drugswetgeving immense desastreuze gevolgen in mensenlevens die veel erger zijn dan wat het gebruik van een illegale drug op zich berokkent.

Honderd jaar drugswetgeving herinnert ons evenzeer aan een eeuw politieke onkunde om een vrij simpele kwestie, druggebruik, op een volwassen en menselijke manier te regelen. De legio verwoeste levens door de miserabele drugswetgeving laten een wrange nasmaak in de Belgische samenleving na. Cannabis- en andere illegale drugsgebruikers, tenminste zij die niet tot de betere klasse behoren, worden nog steeds gediscrimineerd en gecriminaliseerd voor feiten waarbij niemand anders dan zijzelf schade oplopen. Trouwens, uit degelijk wetenschappelijk onderzoek is al herhaaldelijk gebleken dat de legaliteit van sommige drugs niet betekent dat ze minder schadelijk zijn dan hun illegale neefjes. Integendeel, alcohol en tabak zijn veel schadelijker dan cannabis. Maar geen enkele politicus ziet in de absurde scheefgroei die de drugswet meebrengt genoeg reden om het onrecht eindelijk ongedaan te maken. De vrees voor imagoverlies bij het stempubliek is groter dan de politieke plicht om een rechtvaardige samenleving te vormen.

Dat de marteling van de drugswetgeving een eeuw lang, en wellicht nog langer, kan duren heeft ongetwijfeld te maken met de ondermaatse berichtgeving van de media gedurende dezelfde periode. Hoewel ze de taak hebben om onderwerpen grondig te onderzoeken eer er verslag over uit te brengen, zijn de journalisten die hun neus in de wetenschappelijke literatuur dompelden alvorens hun artikelen te schrijven eerder zeldzaam. Menig journalist denkt nog steeds dat alcohol geen drug is en minimaliseert de schadelijke gevolgen van alcoholconsumptie op een weinig intelligente manier. De jammerlijke misinformatie die de publieke opinie langs de media bereikt helpt het publiek debat over drugs niet vooruit. Het zorgt er bovendien voor dat politici over de partijgrenzen heen knus in hun pluche zetel kunnen achteroverleunen omdat hun politiek falen, met een kolossaal maatschappelijk en economisch kostenplaatje, ten aanzien van drugs nooit op een gedegen wijze publiek ter verantwoording wordt geroepen.

In haar zog heeft de Belgische politieke besluitvorming ervoor gezorgd dat heel wat patiënten cannabis niet op een therapeutische manier kunnen noch mogen gebruiken. De grote groep chronische pijnpatiënten zou met cannabis nochtans enorm geholpen zijn. Internationaal is het gebruik bij deze patiëntengroep de laatste jaren exponentieel gegroeid en de resultaten zijn zeer goed. Oh ja voor de moralisten, de meeste personen binnen deze zeer uitgebreide groep patiënten zijn 60-plussers en zijn niet op zoek, God behoede het, naar een roesmiddel. Pijnpatiënten vormen trouwens maar één, weliswaar grote, patiëntengroep die baat heeft bij cannabisgebruik. Anderen zijn MS-patiënten, mensen met nausea en braken ten gevolgen van chemotherapie, epilepsie, angst en nog andere medische aandoeningen.

De herdenking van de drugswetgeving is met andere woorden geen viering, maar herinnert ons aan de noodzaak om het beleid kritisch te blijven benaderen en eindelijk grondig bij te sturen. Het heeft nu al te lang geduurd!

Patrick Dewals, politiek filosoof en auteur van Medicinale cannabis. Meer dan een medische kwestie (Garant)

Andere berichten

Deel dit bericht!

There are no comments yet, add one below.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *