Ik heb nooit gestolen of geweld gepleegd, altijd hard gewerkt en mijn belastingen betaald. Ik probeer een eerlijke en oprechte mens te zijn die aangenaam is in de omgang en anderen te helpen waar ik kan. Hoewel ik nooit iemand heb kwaad gedaan word ik beschouwd en ben ik behandeld als een crimineel, hetgeen mijn hele leven overhoop heeft gehaald en alles moeilijker voor me heeft gemaakt. Ik ben gestigmatiseerd, gecriminaliseerd, verstoten en uitgespuwd door familie en de maatschappij. Ik ben alle geloof in justitie, de politiek en onze maatschappij verloren. Wie wordt er beter van dit beleid en wie verdient hier aan? Hoeveel levens van brave mensen zijn hierdoor al verwoest? Dit vraag ik me af.
Mijn jeugd is niet de meest aangename geweest omwille van de vechtscheiding van mijn ouders en de alcoholverslaving van mijn stiefvader die oorzaak was van intrafamiliaal geweld en misbruik. Daarom genoot ik ten gepaste tijde zelf liever van een joint dan van een wijntje of een pint. Ik heb gezien en ervaren wat alcohol kan doen met een mens en welk gedrag dat uit kan lokken, dit gedrag heb ik nooit gezien bij iemand die cannabis gebruikt heeft. 4 mensen die hebben gedronken gaan ruzie maken, 4 mensen die hebben geblowd gaan een muziekgroepje oprichten, zo zie ik het. Ik ben niet tegen alcohol en drink ook graag een glaasje af en toe, en ik gun het iedereen die graag eens een glaasje drinkt, maar als ik zelf de keuze heb dan rook ik liever een jointje.
Ik kies liever voor de relatief veilige maar illegale softdrug cannabis dan voor de legale harddrug alcohol waarvan ik gezien heb wat het met een mens doet en die ik associeer met pijn, geweld en verdriet. Helaas ben ik door mijn ervaringen en contact met justitie tegenwoordig genoodzaakt om mijn toevlucht te nemen tot de legale drug alcohol als sociaal glijmiddel.
Mijn maatschappelijk krediet is op en ik wil niet het risico lopen om in de gevangenis te raken door een joint, daar hoor ik helemaal niet thuis. Ook niet omdat ik in het verleden in mijn eigen gebruik heb voorzien daar het kweken van een aantal cannabis plantjes voor mezelf. Het is triest om vast te stellen dat professionele drugdealers die zich ook met de handel in harddrugs zoals cocaïne bezighouden vaak minder zwaar gestraft worden dan dat ik gestraft ben omdat ik zelf een paar plantjes teelde voor mezelf in mijn tuin.
Ik heb ervaren dat de wetgeving in België rond drugs een onduidelijke knoeiboel is en dat er in de vervolging door justitie geen lijn te trekken is. Je hebt pech of je hebt geluk hierin, het hangt ook af van waar je woont, wie de vaststellingen doet, en de rechtbank waar je voor moet verschijnen. In ieder geval zijn er geen winnaars in de war on drugs, enkel verliezers, behalve zij die munt kunnen slaan uit dit business model, financieel, professioneel of electoraal.
Het is frustrerend en demotiverend te zien hoe vele landen tot inkeer komen, hun beleid aanpassen en een rechtvaardig beleid implementeren terwijl we in België steeds verder afglijden in de repressie en van de regen in de drop komen.
Ik hoop dat ik het nog mag meemaken dat ook in ons land, mensen zoals ik, het respect en de waardigheid krijgen die ze verdienen en dat we het stigma van een tweederangsburgers kunnen afwerpen en achter ons laten. Ik verdien beter, ik doe alle dagen mijn verdomde best om een goed mens en een waardevolle burger te zijn en bij te dragen aan een betere wereld. Hiervoor moet ik niet gestraft worden, ook niet omdat ik er voor kies om af en toe te genieten van een sigaretje met cannabis. Ik ben 45 jaar en oud genoeg om zelf te beslissen wat goed is en wat slecht is. Het huidige systeem is fout en pervers en ik wil graag terug vertrouwen kunnen hebben in de maatschappij, maar ik moet het eerst zien voor ik het geloof.
D.M, 45 jaar, arbeider en zelfstandige in bijberoep.
