Wanneer ik als klinisch psycholoog in mijn praktijk met cliënten spreek over hun druggebruik krijg ik regelmatig te horen hoe opgelucht ze zijn om er open en onbevooroordeeld over te mogen praten. Het stigma van hun gebruik achtervolgt hen tot in de therapieruimtes en helaas eindigt het daar vaak niet. Ook artsen, psychologen, hulpverleners zijn nog steeds onder invloed van stigma’s rond drugs en het gebruik ervan. Hierdoor beseffen wij niet dat wij het de mensen, de gebruikers, moeilijk maken om over hun eigen worstelingen te spreken.

Waar ligt de ‘hulp’ in ‘hulpverlening’ wanneer je door stigmatiserende ogen kijkt naar iemand die worstelt met zichzelf en zijn of haar druggebruik? Als we er in de therapieruimte al niet meer open en onbevooroordeeld over kunnen spreken, mensen niet in hun waarde kunnen laten omwille van hun gebruik, hoe verwachten we dan deze mensen te kunnen helpen? Als hulpverleners en mensen kunnen we vandaag al ‘decriminaliseren’ en een verschil maken door er zonder taboe’s over te spreken. Hopelijk volgt de wet ons voorbeeld.

Javier de la Asuncion, PhD , klinisch psycholoog